Her yeni yıl, yepyeni bir defter alıp, o defterin ilk sayfalarına o senenin Bucket List'ini yaparım. 2019'da da oturdum ve bu sene yapmak istediklerimin hepsini tek tek yazdım. Eskiden çok saçma bulduğum bir cümle vardı, bir şeyi ancak gerçekten çok istersen yaparsın, son bir kaç senedir fark ediyorum ki daha doğru bir söz olamaz, bir şeyi gerçekten çok istediğinde, sadece kalbinle değil, midenle, doyurulamaz bir açlıkla istediğinde, ancak o zaman ona sahip olabiliyorsun çünkü ancak o zaman hedefe kilitlenip ona ulaşana dek devam ediyorsun. Listede iş ve okulla ilgili hedeflerimin yanı sıra, o sene gezmek istediğim yerler, yapmak istediğim tecrübeler de var. İşte bunlardan biri panoramik tren gezisiydi, Bernina Express sayesinde listeme ilk tık atıldı, darısı diğerlerinin başına.
Kendi tecrübeme geçmeden önce, bu tren yolculuğu hakkında size genel bir bilgi veriyim ve seyahat blogu olma görevimi başımdan savayım.
Bernina Express, İsviçre ve İtalya ülkeleri arasında yapılan bir tren yolculuğu. Ben Tirano'dan (İtalya) başlayıp St Moritz (İsviçre) rotasını yaptım, dilerseniz seyahatinize İsviçre'de başlayıp tam tersi rotayı da yapabilirsiniz. Tren, bazen bir göl kenarından ilerleyip, sonra dağlara çıkıyor, birçok İsviçre kasabasından geçiyor, tam bir görsel şölen anlayacağınız. Kışın yaparsanız donmuş göller ve kar manzarası var , yazınsa yemyeşil bir doğa, kısacası her mevsim bambaşka bir görüntü.
Bu rotayı bireysel de yapabilirsiniz ama ben turla yapmayı tercih ettim. Nedenlerine gelirsek, tamamen rahatlık :) Ne araba kiralamak istedim ne Milano - Tirano arası araba kullanmak. Daha önceki yazılarımda da belirttiğim gibi, yapacağım tüm turları viator.com'dan alıyorum, Bernina Express turunu da bu siteden buldum.
Sabah 7'de merkezde buluşma noktasına gidiyorsunuz, otobüsünüze atlıyorsunuz, ver elini Tirano. Burda 1 saatlik bir serbest zamanınız var, sonra Bernina Express'e binip muhteşem bir doğa ziyafeti çekip, çılgınca fotoğraf çekilip 2 saat sonra St Moritz'e varıyorsunuz, burda da yine 1 saatlik bir serbest zaman var, o esnada sizi getiren otobüs St Moritz'e varıyor, sizi alıyor ve 3.5 saat sonra Milano'ya geri dönüyorsunuz.
Aslında bu yolculuğu tek başıma yapmaya niyetlenmiştim, sonra aklıma Melis ve erkek arkadaşı Ricardo'yu çağırma fikri geldi. Melis kim derseniz, 11 yaşımdan beri tanıdığım, ortaokul & lise boyunca 8 sene her gün gördüğüm, bir dönem sanki okulda tüm gün beraber değilmişçesine eve döner dönmez telefona sarılıp, ev telefonunu saatlerce meşgul ettiğimiz için annelerimizden sağlam azar yediğimiz eski bir dostum. Üniversiteyi ben Milano'da okudum o Bologna'da. Sonra ben İstanbul'a döndüm o benden daha zeki olduğu için burda kaldı. Yıllar içinde sosyal medya sağolsun bir şekilde hep birbirimizden haber aldık ve benim bu sene Milano'ya taşınmamla, sanki aradaki 12 senelik kopukluk hiç olmamış gibi kaldığımız yerden devam ettik. Neredeyse 23 senelik bir hikaye bu bahsettiğim, hey gidi hey. Neyse efendim, Melis ve Ricardo bu yolculuk teklifimi bir dakika bile düşünmeden kabul ettiler, bu benim sevimliliğimden çok Bernina Expressinin tatlılığından olsa gerek:)
Sabah 7'de otobüsümüzün önünde buluştuk. 2 katlı rahat mı rahat bir otobüs. Kulaklıklarımı taktım, gözlerimi kapadım, uyandığımda Tirano'daydık. Küçük bir şehir turu yapıp trenden önce öğle yemeği yemeye gittik.
Şehir turundan kastım: Basilica Madonna di Tirano gördük sonra doğruca yemek!
Yemek yediğimiz yeri, Parravicini, bir insan bir yeri ne kadar önerebilirse o kadar öneriyorum, mükemmeldi! Yeni şeyler denemek için tüm seçimleri Melis ve Ricardo'ya bıraktım ve bir saniye bile pişman olmadım.
Bu bölgenin bresaolası çok meşhur.
Sciatt:
Pizzoccheri:
Karnımız doyduğuna göre artık trenimize binmeye hazırdık!
Turla gitmenin en güzel kısmı, trenin son 2 kompartmanı bize ayrılmıştı, fotoğraf çekerken tüm treni kadraja alarak çekebilmek güzel oldu.
Bu arada, çok önemli bilgi: Orijinal Bernina Express'in camları panoramik ama açılmıyor, yani dışarıyı izlemesi mükemmel ama fotoğraflar çok güzel çıkmıyor, aynı rotayı yapan lokal trenlerse ara duraklarda duruyor, pencereleri panoramik değil ama açılabiliyor. Ben, şansıma hangi tren çıkarsa çıksın üzülmeyeceğimi biliyordum, özel bir seçimim yoktu.
Hangisinin denk geldiğini aşağıdaki fotoğrafla görelim:
Bütün bir tren yolculuğunu, araba yolculuğu yapan köpek gibi, kafamı pencereden çıkararak yaptım, hala bu yazıyı yazarken bile ara ara hapşuruyorum.
Yolculuk başladığı andan itibaren pencereler açıldı, ne tarafta güzel manzara varsa herkesle beraber o yöne koşturuldu, tanımadık insanların fotoğrafları çekildi, tanımadık insanlara fotoğraflar çektirildi, yine birçok Hintli ile tanışıldı.
Yaklaşık 2.5 saatlik bir görsel şölenden sonra St Moritz'e vardık. Burda çok kısıtlı bir süremiz vardı. Önce donmuş gölde biraz yürüyüş yaptık çünkü neden yapmayalım :)
St Moritz, fakirliğinizi, yüzünüze yüzünüze vuran bir yer. Resmi giysileri kürk. Biz de biraz alışveriş yaptık ama kendi gücümüzde, magnet olsun, kahve bardağı olsun, kartpostal olsun, olsundu bizim de gönlümüz zengindi.
Benim kartpostal koleksiyonumu biliyorsunuz, bir cafeye oturduk, arkadaşlarım sıcak şarap ve güneş keyfi yaparken ben jet hızında kartpostal yetiştirmeye çalıştım.
Kartpostallarımı ucu ucuna atıp otobüsümüze geri atladık. Dönüş yolu da çok güzeldi. Hele ki aşağıdaki fotoğraftaki yol:
Bernina, bana tren yolculuklarını ne kadar sevdiğimi hatırlattı. Varış noktasından çok yolculuğun önemli olduğunu. Birkaç rotaya daha göz diktim bile, bekle beni Glacier!
