Hazir Buralara Kadar Gelmisken Part 1: Portofino

Cinque terre tatilimize, vakit de olunca, benim daha onceden gezdigim ama Ozge'nin gormedigi 2 destinasyon daha ekledik demistim. Portofino ve Floransa. Gelin once Portofino'dan bahsedelim.

Bu esnada eger okumadiysaniz, cinque terre yazim icin, tik tik.

Portofino'ya seneler seneler once, Milano'da ogrenciyken, annemin "Bundan sonra her seni ziyarete geldigimde yeni bir yere daha gidicez." kararinin ilk hedefi olarak gelmistim. Trenle Milano'dan Genova'ya gitmis, Genova'da tren degistirip Porto Fino'ya varmistik. Aylardan kasimdi, gunesli tatli bir kis havasi vardi, cok fazla turist yoktu ve canim annemle hayatimizin en huzur dolu gunlerinden birini gecirmistik. Hatta hava o kadar guzeldi ki, annem denize girmek istiyorum diye o kadar cok soyledi, soyledi, soledi ve Allah dileklerini kabul etti, sahilde yuruyus yaparken bir dalga geldi, canim annem o dalgadan kacamadi ve dizine kadar su oldu. Gulmekten yerlere yatarak ona acik bulabildigimiz bir magazadan corap aldik, tren istasyonunun tuvaletinde, el kurutma makinasinda ayakkabilarini kurutmaya calistik. Annemin "I found my love in Portofino" sarkisini o cirtlak sesiyle soyledigi ve hayatimin en guzel gunleri arasina giren o guzel gunden sonra, tekrar Portofino'ya gitmek cok az korkuttu. Ya hatirladigim kadar guzel degilse acaba anilarimi da etkiler mi bu diye cok dusundum ama kesinlikle dusundugum gibi olmadi. Portofino anilarimdaki kadar tatli kalmis ve ben yine cok huzurlu bir gun yasadim.

Bu seyahati ekim basinda organize etmistik ve Italya'da hava mukemmeldi. Genova tren istasyonundan trenimize bindik ve Santa Margherita Ligure tren istasyonundan indik. Tren istasyonundan az ilerde oldugunu bildigim Portofino'ya giden otobus duraklarini sordugum orta yasli bir Italyan kadin bana "Genceciksin 15 dakikada yurursun." diyince YURURUM BE diye gazi aldim. 15 dakika surmedi arkadaslar, Cinque terre yazimi okuduysaniz, bu seyahatte yuruyus yollarinin benim icin pek kisa surmedigini biliyorsunuz demektir. Neyse ki ne hava karanlikti ne yolun solu ucurumdu ne de ben ispanyol paca giymistim. Gunesli havada deniz kenarinda sohbet ede ede, manzarayi icimize ceke ceke yuruduk.

Yukarida fotografini gordugunuz agacin tavsiyelerini, cevremdeki cogu insanin tavsiyelerinden daha cok dinlerim, denizin ortasindaki bir kayaligin en tepesinde kok salmis.

Aslinda iyi ki Santa Margherita'dan Porto Fino'ya yuruyerek gitmisiz cunku manzara cok guzeldi. Burda da hala denize giren insanlari gorunce yaz hala bitmedi, sandiklarin basindan ayrilmayin diyesim geldi. Bir daha ekim ayinda yolum buralara duserse mayomu alicam, cok pismanim almadigima.

Ve iste karsimizda Portofino'nun en cok fotograflanan evi. Yani cok guzel ev de isitmasi cok zordur, bir de temizlik falan dusunemiyorum yani. Iyi ki benim degil. (zugurt tesellisi)

Artik meshur Portofino manzarasiyla aramizda sadece tek bir yol kaldi. Meshur Passeggiate dei Baci, nam-i deger opucuk yolu. Ayip bence, sonucta sevdicegi olan vaaar, olmayan var, yalnizligimizi gozumuze gozumuze sokmanin bir manasi yok diyor, Portofino belediyesini kiniyorum.

Ve sonunda hedefe varildi. Yeniden merhaba Portofino.

Hazir cok da tatli bir gunes varken, manzaraya karsi oturup "aperativo" yaptik. Gonul daha cok kalmak isterdi ama aksam Floransa'ya gecmek icin trene yetismemiz gerekiyordu, istemeye istemeye ayrildik Portofino'dan.

Bu arada, su manzaraya karsi, i found my love in Portofino sarkisini acip anneme bir video gonderdim, cunku benim icin Portofino demek annemin cirtlak sesinden i found my love in Portofino sarkisi demek.